Attrå, prøving, feiling, minne, misunning, skriv Selma Lønning Aarø. Det sett skrivinga i gang – eller set ein stoppar for henne:
Hausten er ei tid der eg vanlegvis skriv. Det er eg heilt nøydd til å gjera. Kva skal eg elles svara når framgangsrike kollegaer og forlagsfolk konverserer eg på alle dei ulike forlagsfestane og spør om nettopp det?
– Skriv du, spør dei.
Og eg vil gjerne svara ja. Eg vil gjerne vera med.
Å skriva er sjølvsagt alltid best når ein ikkje bør skriva. Dersom ein til dømes melder seg opp i eit fag på universitetet og difor bør lesa like før eksamen, står alltid skrivinga fram som noko lystbetont. Når ein ikkje har tid til å gjera noko med dei, dukkar dei beste ideane opp. Difor melder eg meg stadig opp til eksamen om hausten, men slik blei det ikkje i år. I år hadde eg ein annan strategi. Eg skulle begynna å trena – og denne treninga skulle gi meg eit overskot, og dette overskotet skulle gi meg lyst og evne til å skriva, også utover hausten.
Det er jo ikkje berre på grunn av kollegaene og forlagsfolka at eg skriv om hausten. Når sommaren er over lengtar eg etter å skriva. Det er den tida på året at eg kjenner at det er godt å vera forfattar, at det er eit holrom der inne ein stad som skal fyllast. At eg vil det, og til og med treng det.
Eg lengtar etter at ungane skal vera i barnehagen og på skulen, at espressomaskina skal gi meg klarsignalet og spy ut den svarte olja si. Eg lengtar etter at bror min skal dra tilbake til Trondheim med kjerleikssorga si. Eg lengtar etter at det skal vera stille. Då tar eg fram den raude notisboka eg har bore med meg heile sommaren der eg har notert alt det eg aldri fekk heilt tid til å skriva meg gjennom. Kartet som er rissa inn i augneloka til den to år gamle dotter mi der ho ligg sovande med hendene knytte på kvar side av hovudet. Kva eg har tenkt om det når eg såg ho slik i ei framand seng i eit svært varmt og framandt land. Og kva eg har notert om å ha beina i doggvått gras tidleg om morgonen. Eller eg kan ta meg tid til å lesa gjennom samlinga med 41 kjærleiksbrev frå hausten og vinteren 31/32, skrivne til ei kvinne ved namn Benedicte Ottile Franzen, og som eg har kjøpt på eit antikvariat for 250 kroner.
Men no gjer eg ikkje noko av dette.
Det er ikkje godt å veta kva som eigentleg hende, men under eit heller kaldt bad i Tyrifjorden klikka det bak i korsryggen og eg måtte halast på land av ein velmeinande tysk turist. Etterpå kunne eg verken gå eller stå i særleg grad, og aller minst kunne eg sitta. Og slik er det. No kan eg ikkje skriva. Eg kan i alle fall ikkje sitta og skriva på ein gong, og eg forbannar meg sjølv fordi eg ikkje realiserte treningsplanen og nytta gåvekortet eg fekk på eit treningssenter i januar.
Men eg kan ligga – og innrømma at eg nok aldri kjem til å skriva noko meiningsfylt om å gå i doggvått gras tidleg om morgonen.
Og eg kan tenka at det å skriva er noko er forlokkande, noko eg gler meg til å byrja med. Noko eg vil kjenna meg privilegert over å få halda fram med. At skriving er alt det eg likar: attrå, prøving, feiling, minne, misunning.