Elfi Sverdrup improviserer med vokal over sin far Harald Sverdrups dikt. Slik opnar Oslo Internasjonale poesifestival, om kvelden torsdag. Seinare går bergenskunstnaren, – forfatteren og – forleggaren Kurt Johannessen på scena. Han er i audiatoriet til Kunstnernes hus, og står framfor ein skjerm. På skjermen viser han blad for blad i ei av bøkene sine. Som dei fleste av hans titals bøker, er kvar side ei teikning. Skakke, handteikna hermingar av molekylære modellar. Johannessen bruker kjemi og fysikk til å seie noko om det å vere menneske. Dei faktiske modellane han teiknar er etterprøvbare og på mange måtar eksakte og riktige. Men streken har nerve og menneske i seg, og dei er ikkje eit mål i seg sjølv. Nokre atom er «ein», er «ein sjølv», andre «ein annan». Molekyl blir ulike forme for møte mellom «ein», «ein annan», og «eitkvart utanfor». Ein i salen humrar. Ein annan humrar, då. Og når bilda på skjermen; den lune humoren, minimalismen i teiknestilen, og det å skjønne den ganske enkle vitskapsteorien i botnen gjer meg både tankefull og inspirert, då fullbyrdar Johannessen opplevinga mi av å bli fyllt av noko andeleg:
– Kroppen er sjelas grav, seier Kurt Johannessen, frå scena, mot slutten av framlegget om det å gå «til det innarste i «ein»».
Angela Rawlings © Mette Karlsvik